Starożytny Rzym był kwitnącą cywilizacją, która zaczęła się rozwijać na Półwyspie włoskim już w VIII wieku p.n.e.. Położony nad Morzem Śródziemnym i skupiony na mieście Rzym, jak wspomniano na starożytnej mapie Rzymu, rozszerzył się, aby stać się jednym z największych imperiów w starożytnym świecie. W ciągu około dwunastu stuleci swojego istnienia cywilizacja rzymska przeszła od monarchii do republiki arystokratycznej w kierunku coraz bardziej autokratycznego imperium.

 

Starożytny Rzym wyrósł z małego miasteczka w środkowych Włoszech, nad Tybrem, do imperium, które w swoim szczytowym momencie obejmowało większość Europy kontynentalnej, Wielką Brytanię, dużą część zachodniej Azji, północną Afrykę i wyspy śródziemnomorskie, jak to pokazano na starożytnej mapie Rzymu. Wśród wielu spuścizn rzymskiej dominacji jest powszechne użycie języków romańskich (włoski, francuski, hiszpański, portugalski i rumuński) wywodzących się z łaciny, współczesnego zachodniego alfabetu i kalendarza oraz pojawienie się chrześcijaństwa jako głównej religii świata.

 

Starożytny Rzym, państwo skupione na mieście Rzym. Ta starożytna mapa Rzymu wspomina okres od założenia miasta i okres królewski, który rozpoczął się w 753 r. p.n.e., poprzez wydarzenia prowadzące do założenia republiki w 509 r. p.n.e., założenie imperium w 27 r. p.n.e., a także ostateczne zaćmienie Imperium Zachodniego w V wieku n.e.

 

Według legendy, starożytny Rzym został założony przez dwóch braci i półbogów, Romulusa i Remusa, 21 kwietnia 753 r. p.n.e. (patrz mapa starożytnego Rzymu). Legenda głosi, że w sporze o to, kto miałby rządzić starożytnym Rzymem (lub w innej wersji, gdzie znajdowałoby się miasto) Romulus zabił Remusa i nazwał miasto swoim imieniem. Ta historia założenia starożytnego Rzymu jest najbardziej znana, ale nie jest jedyna.